‘Mijn arts heeft mijn leven gered’
René is altijd volop aan het werk, met veel enthousiasme scheidsrechter op hoog niveau, tot hij telkens tijdens de trainingen moet overgeven. Na verschillende onderzoeken blijkt hij de ziekte van Crohn te hebben.
Deze publicatie is verschenen op InDeBuurt.nl.
Het duurde even voordat René met zijn klachten naar de huisarts stapte. Hij was gewend om gewoon door hard door te werken en te sporten. “Achteraf kan ik me niet meer voorstellen dat ik zo lang door ben gegaan.” De reden dat hij uiteindelijk toch naar de huisarts ging? “Op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik was zoveel afgevallen, dan werkt je lichaam gewoon niet meer mee.”
René: “Na mijn onderzoek zat ik huilend in de auto. Ik dacht echt dat mijn leven voorbij was. Tot ik de uitslag kreeg: ik bleek de ziekte van Crohn te hebben. Dat was aan de ene kant heftig, maar bleek ook echt een opluchting.” Met behulp van het IBD-expertisecentrum van Franciscus leerde René om te gaan met zijn klachten.
Zoektocht naar passende hulp
Het verloop van de ziekte van Crohn is voor iedereen anders. René werd door zijn huisarts doorverwezen naar Franciscus. Toen hij daar de diagnose kreeg, was aan de ene kant slecht nieuws, maar aan de andere kant ook een opluchting.
“De arts vertelde mij dat je prima kan leven met Crohn”, vertelt René. Daarna begon de zoektocht naar de juiste medicatie. “Uiteindelijk schreef mijn arts mij een medicijn voor, waar ik flink van opknapte.”
René brengt daarna jarenlang geen bezoek aan het ziekenhuis. In die tijd luisterde hij niet al te goed naar zijn lichaam. Hij werkt hard door, sport, gaat naar feesten. Tegelijkertijd heeft hij flink last van zijn buik, die opgeblazen blijft en hard borrelt. Dat had op sociaal gebied zeker impact. René: “Je kon het geluid van tientallen meters ver weg horen. Op mijn werk deed ik vaak mijn best om het te verbloemen.”
Toch naar het ziekenhuis
Dan wordt René door zijn vrouw toch meegesleept naar het IBD-expertisecentrum. Daar maakt hij kennis met Rachel West, MDL-arts en werkzaam bij het IBD-expertisecentrum van Francicus. “IBD kan op elke leeftijd ontstaan, maar wordt vooral ontdekt bij mensen tussen de vijftien en veertig jaar”, zegt Rachel. “De belangrijkste symptomen zijn buikpijn, extreme vermoeidheid en diarree. “
Na kort onderzoek ziet Rachel gelijk dat het beter is als René spoedig geopereerd wordt. “Ik heb echt veel aan haar te danken”, zegt René. “Ze is een meelevende arts die veel oog heeft voor de patiënt. Het had echt niet langer door gekund toen, en ze heeft heel snel actie ondernomen. Ja, ze is echt mijn redding geweest.”
Leven met IBD
Sinds 2018 werkt René niet meer. “Daar ben ik erg van opgeknapt, omdat het ervoor zorgt dat ik niet meer in stressvolle situaties zit.” Nu kan hij zijn leven echt aanpassen op zijn ziekte. Klachten heeft hij nog nauwelijks, zijn ontstekingswaarden zijn ontzettend laag. “Als je niet wist dat ik de ziekte had, was het daar niet aan af te zien”, lacht René.
Alleen de vermoeidheid blijft – een klacht waar veel Crohn-patienten last van hebben, ook als de ziekte minder actief is. “Voor mij is het essentieel om in beweging te blijven”, vertelt René. “Wij hebben een hond, waarmee ik drie keer per dag een uur wandel. Ik fitness, op mijn eigen manier, en ’s middags neem ik vaak een uurtje rust. Ik merk het meteen, bijvoorbeeld in het weekend, wanneer ik niet fitness. Dan slaat de vermoeidheid al gauw toe.”
Een fijne arts maakt het verschil
Ook nu de ziekte rustig is, heeft René goed contact met de arts. “Omdat het zo goed gaat, kletsen we tijdens de controles nu meer over Feijenoord dan over de ziekte”, zegt René lachend. Maar ook als hij wel klachten of vragen heeft, heeft René direct contact met zijn arts en IBD-verpleegkundigen.
“De verpleegkundigen zijn een heel belangrijk onderdeel van het team”, licht Rachel toe. “Zij blijven het hele zorgtraject bij de patiënten en zijn een vast aanspreekpunt. Dat is heel fijn voor de patiënten.” René ervaart dat ook zo: “Ik mag altijd langskomen, en ze hebben veel tijd en aandacht voor me. Dat geeft een heel fijn en veilig gevoel.” En hoe goed het nu met hem gaat? René: “Ik ga elk jaar vier volle dagen naar Lowlands, dat zegt volgens mij heel wat”.