Het personeel helpt me en geeft me veel steun
Arie (72) ligt bij het schrijven van dit verhaal al een paar weken in ons ziekenhuis omdat hij een bloedvergiftiging heeft. De infectie werd veroorzaakt door een bacterie die zich aan zijn pacemaker hechtte. Die moet daarom vervangen worden. Het herstel is zwaar en vraagt veel geduld. Toch blijft Arie positief. Hij vertelt open over zijn ervaring en de steun van het personeel op zijn afdeling.
‘Ik kwam in het ziekenhuis met een bloedvergiftiging. Niemand wist waar die vandaan kwam. Dat vond ik moeilijk: je hebt iets ernstigs, maar weet niet waarom. Later bleek het te komen door mijn pacemaker. Dat betekent opnieuw een operatie, een lange kuur met antibiotica en voorlopig nog niet naar huis.’
Weer dezelfde bacterie
‘Het is extra lastig omdat dit niet de eerste keer is. Een tijd geleden had ik precies hetzelfde. Ook toen een bloedvergiftiging en geen duidelijke oorzaak. Dat het nu weer gebeurt, maakt het moeilijker. Je vraagt je af: waarom ik? Andere mensen met dezelfde bacterie krijgen niets. Maar bij mij zat de bacterie op mijn pacemaker. De artsen zeggen dat ik pech heb. Maar het blijft moeilijk te begrijpen.’
Veel artsen helpen mee
‘Wat ik fijn vind aan Franciscus, is dat er meteen veel artsen meedenken. Niet alleen de internist, maar ook de cardioloog, KNO-arts, dermatoloog en uroloog. Ze onderzochten mijn neusbloedingen, mijn huid omdat ik psoriasis heb en bij de uroloog bleek ik zelfs een niersteen te hebben. Zo’n aanpak geeft vertrouwen. Ze willen echt weten wat er aan de hand is.’
Stap voor stap vooruit
‘Ik mag pas naar huis als mijn kuur klaar is. Dat duurt meer dan anderhalve maand. Wat mij helpt, is de vaste dagindeling hier. Dat geeft mij rust. Tegelijkertijd probeer ik mijzelf uit te dagen. In de oefenzaal van de fysiotherapie moet ik 10 minuten fietsen, maar ik doe er 12. Met krachttraining pak ik soms wat zwaardere gewichten. Niet omdat het moet, maar omdat ik wil voelen dat ik vooruitga. Dat je lichaam weer iets aankan. Dat geeft hoop.’
Een vertrouwde plek
‘Ik lig nu in een vaste kamer met uitzicht en dat geeft een gevoel van stabiliteit. In een eerder ziekenhuis werd ik vaak verplaatst. Hier voel ik me meer op mijn plek. De band met het personeel is goed. Je merkt dat ze het belangrijk vinden hoe het met je gaat. Ook met mijn familie is het contact goed. Zij worden meegenomen in het proces en krijgen duidelijke uitleg over wat er aan de hand is. Dat geeft vertrouwen, voor hen én voor mij.’
Vol vertrouwen naar de toekomst
‘Als alles goed gaat, dan moet ik naar het Erasmus MC voor een nieuwe pacemaker. Daarna mag ik naar huis. Daar kijk ik naar uit. Dankzij mijn tijd hier weet ik nu dat het belangrijk is om te zeggen wat je voelt en wat je nodig hebt. Soms is dat een onderzoek, soms gewoon een gesprek. Hier luisteren ze echt.’