Rinaldo vertelt over zijn maagverkleining
Sinds zijn twaalfde heeft Rinaldo Francisco Lopes niet meer onder de 100 kilogram gewogen. ‘In de puberteit ging ik mijn problemen weg eten. Al mijn ongenoegen vertaalde ik in voedsel. Het gaat ongemerkt. In mijn familie is alles aanleiding om gezellig met elkaar te eten. Ik ben opgevoed zonder vader. Ik was ook één van de weinige kleurlingen op de basisschool. Die dingen hebben hun sporen nagelaten. In de puberteit ontwikkel je je als persoon, daar kwam ik seksueel anders georiënteerd uit dan de meeste andere mensen. Ik had dus wel wat psychische problemen om weg te eten.’ Rinaldo werd een stiekeme eter. Hij verstopte etenswaren, snoepwikkels, verpakkingen; uiteindelijk om alleen zichzelf in de maling te nemen. Na de basisschool koos Rinaldo voor een horeca-opleiding.
‘Ik zag ineens hoe andere mensen me zagen’
Dat heeft natuurlijk ook niet bijgedragen aan een gezonde levensstijl, weet hij nu. ‘Je gaat onregelmatig eten, want je werkt van 17.00 tot 2.00 uur. Als je ’s nachts klaar bent, móet je iets eten. Dat wordt dan fastfood, er is niets anders. Toen ik met de opleiding klaar was, woog ik 215 kilo.’ Een eerste moment van inzicht kwam toen hij tijdens een avond stappen een oude klasgenoot tegenkwam. ‘Het eerste wat hij tegen me zei was niet: “Hé, hallo, hoe is het?”, maar: “Jeetje, wat ben jij dik geworden!” Op dat moment vond ik het echt een ongelooflijke rotopmerking. Maar ik ging daardoor wel anders naar mezelf kijken. Ik zag ineens hoe andere mensen me zagen.’ Rinaldo zei de horeca vaarwel en ging op dieet. Op verschillende diëten. Met het ene viel hij 15 kilo af, met het andere 20, maar net zo gemakkelijk kwam hij vervolgens weer 18 kilo aan. Zo heeft hij een paar jaar lang gejojood tussen de 170 en 215 kilo.
‘Ik zag het als een zwaktebod om een maagverkleining te nemen. Dat was een moeilijk moment’
Hulp had hij niet nodig, omdat hij eigenlijk nergens last van had. ‘Ik turnde, salto’s maken was geen punt en als ik moest rennen voor de tram, deed ik dat zonder probleem,’ zegt hij. ‘Maar je bent jong, je gewrichten kunnen nog veel aan. Je weet ook dat het een keer ophoudt.’ Vlak voor zijn dertigste verjaardag ging hij opnieuw serieus aan de slag. Hij at alleen nog vloeibaar en bereikte een gewicht van 150 kilo. Er kwam niets meer bij en er ging niets meer van af. ‘Ik dacht: dat zal dan mijn ideale gewicht zijn. Onzin natuurlijk, een ideaal gewicht van 150 kilo!’ Een jaar later, in 2011, kwam hij uiteindelijk toch in de, zoals hij zegt ‘medische molen’ terecht, nadat hij in het vliegtuig naar zijn vakantiebestemming tot 3 keer toe een epileptische aanval had gekregen. Zijn bloeddruk (240 over 180) sprak boekdelen, maar toen de internist in Franciscus Gasthuis & Vlietland opperde dat hij misschien eens moest denken aan een maagverkleining, werd hij ‘behoorlijk kwaad’. ‘Ik zag het als een zwaktebod om een maagverkleining te nemen. Dat was een moeilijk moment.’ Het was het besef dat hij misschien niet oud zou worden, dat hem deed besluiten om zich op te geven voor een maagverkleining. Hij voegde zich in een traject van voorlichting, lichamelijke onderzoeken en psychische testen. Er kwam het voorstel uit om een sleeve resectie toe te passen.
Toen het zover was, lag hij met 5 anderen op zaal. ‘Daar had ik eerder tegenop gekeken, een zaal met allemaal mededikkertjes. Maar het was juist fijn, omdat je allemaal precies hetzelfde gaat doormaken. De operatie duurde een half uur. De ochtend erna mocht ik naar huis. Dat ik nog pijn had, was mijn eigen schuld, want ik dacht dat 3 paracetamolletjes per dag wel genoeg zou zijn. Tot de verpleegster zei: ‘Je mag er 8 per dag, je hoeft geen pijn te lijden!’’ De eerste dagen alleen vloeibaar mogen eten, ervoer Rinaldo als een hel. ‘Het smaakte nergens naar en na zo’n maagverkleining kun je maar 2 theelepels eten. Dat waren 14 vreselijke dagen. Er wordt geadviseerd om 5 eetmomenten per dag te nemen, maar ik vind 3 genoeg en daar houd ik me nog steeds aan. Je kunt niet veel eten, elke hap te veel komt er weer uit. Maar het werkte wel: de eerste 2 weken verloor ik 9 kilo, dat werd 10, 12, 14. Dat stimuleerde me om te gaan sporten, dat doe ik 3 keer per week. Vóór de operatie had ik 115 kilo genoemd als streefgewicht. Toen ik daar na 7 maanden op uitkwam, was ik niet tevreden. Uiteindelijk kwam ik uit op 98, dat was een feestje’.
‘Denk niet dat een maagverkleining een wondermiddel is; dat is de grootste misvatting die iemand kan maken’
Na de maagverkleining is Rinaldo nog 2 keer in het ziekenhuis geweest. Bij een eerste buikwandcorrectie is overtollig vel weggehaald. ‘Toen ik ontwaakte uit de narcose, dacht ik: is dat mijn buik? Hij was hartstikke plat’. Op 9 juni 2012, na een laatste bodylift, was ik echt herboren. De persoon die ik jaren was geweest, bestond niet meer. Ik kan nu zeggen dat ik er van buiten net zo uitzie als ik me jaren van binnen heb gevoeld.’ En Rinaldo doet er alles aan om dat zo te houden. ‘Denk niet dat een maagverkleining een wondermiddel is; dat is de grootste misvatting die iemand kan maken. Het is een hulpmiddel, verder moet je alles zelf doen. Als de knop in je hoofd niet om gaat, werkt het niet. Het gaat om wilskracht en discipline. Maar ik geniet van elke hap die ik neem, nog steeds. Ik ben eigenlijk meer van eten gaan genieten dan daarvoor.’
