In 2013 veranderde het leven van Simone (toen 33) in één klap. Ze was pas gescheiden en moeder van drie jonge kinderen, waaronder een tweeling van 1,5 jaar. Wat begon als een klein wondje, eindigde in een nachtmerrie: een vleesetende bacterie bracht haar op de Spoedeisende Hulp van Franciscus. 'Ik had geen gevoel meer in mijn benen. Mijn buurvrouw vond me in bed en belde direct 112. De ambulance moest zich een weg banen door een dik pak sneeuw. Het ging zó snel.' 

Juist als je zelf niets meer kunt, geeft een warme omgeving je rust. 

Wat volgde was een zware en lange strijd. Simone werd in een kunstmatige coma gehouden, onderging 10 operaties, verloor uiteindelijk haar tenen, kreeg huidtransplantaties en verbleef maandenlang in het ziekenhuis en in revalidatiecentrum Rijndam. 'Voor mijn omgeving was het ook een heftige periode. Mijn ex-man ving de kinderen grotendeels op, en mijn ouders, familie en vriendinnen stonden dagelijks voor me klaar. Terwijl ik vocht voor mijn leven, zorgden zij voor mijn 3 kleine kinderen.' 

De periode liet diepe sporen na, letterlijk en figuurlijk. 'Ik heb blijvende schade en veel littekens, maar het meeste zie je niet. Dat maakt het soms lastig. Mensen denken snel: je ziet er goed uit, dus het zal wel meevallen. Maar dat is niet zo.' 

Wat Simone als bijzonder ervaarde, was de sfeer en zorg in Franciscus. 'Ik herinner me de vriendelijkheid, de veiligheid, de toewijding. Dat maakte het verschil, ook al was ik bang, in de war en fysiek op mijn zwakst.' 

'Als je niets meer zelf kunt, ben je afhankelijk van de mensen én de omgeving om je heen. Dan is het zó belangrijk dat die omgeving rust en vertrouwen geeft. Dat gun ik anderen ook. Daarom geef ik kleur aan het ziekenhuis.'