Je zit gevangen in je eigen lichaam, maar je moet door
Ron (59) was altijd fit, sportief en vol energie. Hij werkte als laborant-analist, fietste dagelijks lange afstanden en leefde voor zijn grote passie: windsurfen. ‘Als het stormt en je ziet een paar mensen het water op gaan, ben ik daar één van. Ik doe het al 50 jaar.’ Maar in november 2023 veranderde zijn leven in 1 minuut volledig.
Van gezond naar coma in minuten
Die avond had Ron nog gewerkt, getraind en voelde hij zich sterk en vol energie. ‘Rond middernacht liep ik naar mijn slaapkamer. Ineens trokken mijn handen samen en viel ik van het bed. Ik wist direct: dit is foute boel.’ Hij belde 112. ‘Ze dachten eerst dat ik griep had. Maar ik wist dat het iets anders was. Niet veel later lag ik in de ambulance. Onderweg werd alles zwart.’
Ron bleek 2 zeldzame aandoeningen te hebben: het Miller-Fisher-syndroom en het Guillain-Barré-syndroom. Bij beide valt het afweersysteem de zenuwen aan, waardoor de spieren niet meer goed werken. Van 9 november tot 16 december werd hij in slaap gehouden. ‘Ik hoorde bijna alle gesprekken, maar kon geen kant op. Ik haalde dromen en de werkelijkheid door elkaar. Je ligt gevangen in je eigen lichaam. Dat is apart, maar ik accepteerde het. Je moet door.’
Steun en herstel
3 maanden lag Ron op de Intensive Care. ‘Het personeel was briljant. Een 9,5 geef ik ze. Ze haalden me uit nare dromen en maakten me aan het lachen.’ Tijdens zijn coma hield het IC-personeel een dagboek bij. ‘Daarin kan ik later teruglezen wat er allemaal is gebeurd. Dat helpt om het te begrijpen.’
Zijn zus, moeder en beste vrienden stonden altijd voor hem klaar. ‘Mijn zusje Jacky kwam bijna elke dag. Dat ik er nog ben, is mede dankzij hen.’ Na 5 weken neurologie volgden 5 maanden revalidatie. ‘Toen ik begon, kon ik alleen mijn arm bewegen. Mijn doel was lopend naar huis. Artsen dachten dat het maanden zou duren. Maar het ging veel sneller dan verwacht.’
Toekomst
‘Ik kijk positief vooruit. Mijn baan en pensioenopbouw ben ik kwijt, en dat is soms lastig. Maar mijn doel is om volgend jaar weer op mijn surfplank te staan. Tot die tijd blijf ik trainen, mezelf uitdagen en kijken naar wat er wel kan. Opgeven? Dat past niet bij mij.’