Ik had geen klachten of symptomen van borstkanker, toch werd ik eruit gepikt.
Deelname aan het bevolkingsonderzoek veranderde plots het leven van Saskia. Zonder klachten of symptomen kreeg ze te horen dat ze borstkanker had. Wat volgde was een intensief behandeltraject bij de Franciscus Borstkliniek, maar ook een nieuw begin: het Buddyhuis, waar ze nu andere patiënten ondersteunt.
Deze publicatie is verschenen op InDeBuurt.nl
Deelname aan een bevolkingsonderzoek naar borstkanker veranderde Saskia’s leven. “Ik had geen klachten of symptomen van borstkanker, toch werd ik eruit gepikt.” Vanaf dat moment begon een jarenlang traject bij de Franciscus Borstkliniek, dat eindigde toen Saskia deze maand hoorde dat ze mocht stoppen met haar medicatie.
Na het bevolkingsonderzoek kreeg Saskia een mammografie bij Franciscus. “De radioloog vond twee tumoren”, vertelt Saskia. “Ik kreeg een routekaartje aangereikt waarmee ik de weg naar de Franciscus Borstkliniek kon vinden. Mijn man liep naast me, ik keek hem aan en vroeg: overkomt dit ons echt?”
Het behandeltraject
Er kwam veel kijken bij Saskia’s behandeltraject. “Ik heb twee operaties gehad. De eerste om te kijken of er uitzaaiingen waren, die waren er gelukkig niet. Met de tweede operatie zijn mijn tumoren verwijderd. Daarop volgde een combinatie van chemotherapie, bestralingen, immuuntherapie en uiteindelijk: hormoontabletten.
“De pillen maakten me vermoeid en depressief, dat past totaal niet bij mij. Bij een behandeling tegen kanker komen natuurlijk veel lichamelijke klachten kijken, maar die depressieve gevoelens vond ik het zwaarst. Vorige week heb ik te horen gekregen dat ik mag stoppen met de hormoontabletten”, vertelt Saskia blij.
Ondersteunen en gesteund worden
Een groot deel van Saskia’s behandeltraject viel in de coronaperiode. “Ondanks dat dit een lastige periode was voor ziekenhuizen, werd ik bij Franciscus heel warm ontvangen. Chemo is niet prettig, maar ik kon altijd even mijn hart luchten als ik dat nodig had.”
Als Saskia in de wachtkamer zat, raakte ze vaak aan de praat met andere patiënten. “Die waren vaak nog niet zo ver als ik in het behandeltraject en wilden mijn ervaringen horen. Ik maakte gebruik van de coldcap, een methode die haaruitval door chemotherapie tegengaat. Veel mensen wilden weten hoe dat voelde. Iemand zei tegen me: jij moet met een pot koffie in het ziekenhuis gaan zitten zodat iedereen kan komen kletsen. Dat heeft bij mij een zaadje geplant.”
Het buddyhuis
Saskia wilde graag iets terugdoen voor het ziekenhuis waar zij zich zo door gesteund voelde. “Ik vroeg aan mijn oncoloog of ik iets zou kunnen organiseren voor de andere patiënten. Het Buddyhuis was toen al een idee dat op tafel lag, daarover mocht ik mee brainstormen.” In oktober 2024 is deze droom van Saskia en de artsen werkelijkheid geworden.
“We zijn vier ochtenden in de week open, van 10.00 tot 12.00 uur. Kankerpatiënten en hun naasten zijn hier welkom. Er is altijd een vrijwilliger aanwezig die zelf ook ervaring heeft met kanker. Je kan even komen praten, meedoen aan een workshop of het gewoon gebruiken als een stille, fijne plek waar je kunt wachten op je volgende afspraak.”
Niet zielig
De patiënten die het buddyhuis tot nu toe bezocht hebben, zijn enthousiast. “Laatst gaf een voedingsdeskundige een workshop over hoe je tijdens en na je behandeling omgaat met voeding. Er bleef een vrouw die net gediagnosticeerd was napraten. Ze had veel vragen en bedankte me voor mijn openheid, ze zei dat ze daar veel aan had. Daar doe ik het voor. Ik geef geen medisch advies, maar ik deel mijn persoonlijke ervaringen.”
“Sommige mensen voelen een drempel om hier te komen. Ze denken dat het Buddyhuis vol zit met zielige, verdrietige mensen. Maar niks is minder waar! Andere patiënten noem ik geen lotgenoten, maar bondgenoten. We zijn niet zielig, zelf ging ik ook altijd met lippenstift op en een jurk aan naar de chemotherapie. Er wordt in het Buddyhuis heus wel eens een traan gelaten, maar mensen gaan altijd weer met een lach weg.”
Vallen en opstaan
Met Saskia zelf gaat het inmiddels goed. “Ik ben niet bang dat mijn kanker terugkomt. Ik ben een heel veerkrachtig mens. Dat betekent niet dat ik nooit mag vallen, maar wél dat ik altijd weer opsta.” Veerkracht is ook het thema van borstkankermaand oktober. “Die veerkracht kan je ook halen uit de steun van anderen, je gehoord voelen. Daar is het Buddyhuis ook voor.”
“Mensen denken vaak dat je na een kankerbehandeling direct weer helemaal de oude bent,” merkt Saskia. “Maar je kan juist op dat moment in een gat vallen. Je lijf is veranderd en je moet op zoek naar een nieuwe balans. De medicijnen zijn mijn lijf nog niet helemaal uit en ik ben nog heel vermoeid, ik kan niet meer zo veel als vroeger. Ik wacht af hoe het na verloop van tijd met me gaat. Van het Buddyhuis krijg ik in elk geval weer wat energie.”
“Sinds mijn diagnose ben ik veel meer gaan luisteren naar mijn lijf en meer gaan genieten van de kleine dingen. Van mijn gezin en van mijn vrienden. Of van lekker thuis zitten met een kop koffie en een stuk bananencake.”
Laat je onderzoeken
Saskia raadt iedereen aan om zich te laten onderzoeken. “Mijn soort kanker gaf geen symptomen. Als ik niet mee had gedaan aan het bevolkingsonderzoek, had mijn verhaal heel anders kunnen aflopen.”