Even was ik een doemdenker: ‘Vanaf nu zit ik alleen nog maar thuis op de bank.’
Melvin (35) uit Vlaardingen werkt als bovenbouwdocent bij een basisschool in Rotterdam-Zuid. Daarnaast doet hij de opleiding tot schooldirecteur. Zijn focus is altijd gericht op de toekomst van de kinderen. “Onderwijs kan het verschil maken. Een kind komt misschien uit een milieu met minder geld en minder kansen. De school kan ervoor zorgen dat die kansen er wél zijn. Ik spreek altijd hoge verwachtingen uit naar mijn leerlingen.” Zelf heeft Melvin de afgelopen jaren geleerd dat zijn hoge verwachtingen voor zichzelf ook zonder spanning of stress kunnen bestaan. “Artritis psoriatica heeft me minder perfectionistisch gemaakt.”
Oude man van 30
“Toen de artritis psoriatica werd vastgesteld was ik 30 jaar. Ik had veel pijn en bewoog me als een oude man. Ik kon mijn bed niet uitstappen. Ik kon niet uitgaan, ik kon niet afspreken met vrienden. Even was ik een doemdenker: ‘Vanaf nu zit ik alleen nog maar thuis op de bank.’ Gelukkig kon mijn reumaconsulent me geruststellen.
Ze gaf me ook leefstijl-tips, zoals dat ik moest stoppen met roken. Dat heb ik uiteindelijk in één keer gedaan. Op mijn 34e verjaardag rookte ik mijn laatste sigaret, gooide die daarna het raam uit en dacht ‘Klaar nu’. En ik ben op mijn gewicht gaan letten. Ik woog 98 kilo. Dat zag ik niet alleen in de spiegel, ik voelde dat ook lichamelijk. Ik droeg letterlijk een last met me mee. Dus ik ging anders eten en meer bewegen, in driekwart jaar raakte ik 20 kilo kwijt. Dat scheelde veel voor mijn gewrichten: er verdween echt een last van mijn schouders.
Omgaan met stress.
De reumaconsulent vertelde ook over de invloed van stress op de klachten, waardoor ik daar meer op ben gaan letten. Het klopte. Bij spanning of stress ploppen de plekken op mijn hoofd direct op. En als ik niet gestrest ben, zie je die plekjes niet.
Vroeger ging ik juist goed op spanning. Bij een studieopdracht begon ik bijvoorbeeld twee dagen voor de inleverdatum. Nu ben ik planmatiger in mijn nieuwe studie, op werk en in mijn privéleven. Ik weet zo veel mogelijk wat me te wachten staat. En het perfectionisme heb ik losgelaten. Ik wil nog steeds alles goed doen, maar hoef niet meer overal te laten zien dat ik de beste wil zijn. Ik ga gewoon goed voorbereid te werk en doe mijn best voor de leerlingen. Met kinderen werken is voor mij overigens nooit stressvol, al kun je nooit alles plannen wat in een klas gebeurt. Maar omdat ik verwácht dat er altijd iets onverwachts kan gebeuren, ben ik toch voorbereid. Het werken met kinderen vraagt soms best wat energie, maar van hun positiviteit en spontaniteit krijg ik zoveel mooie energie terug.
Zo veel moois
In het begin voelde ik schaamte, vooral door de psoriasis. Wat mij hielp is dat ik over mijn ziekte ben gaan praten. Het voelde daardoor minder zwaar. Door die gesprekken besefte ik: iedereen heeft wel iets wat niet leuk is. Je bent niet zielig als je reuma hebt. Ik heb gebaald, dat zeker. Je mag jezelf natuurlijk wel even zielig vinden. Maar kom, pak daarna het leven weer op en ga door. Maak plezier! Er is nog zo veel moois om voor te gaan.”